Prezentowane badanie jest kontynuacją badania TBCRC006, które wykazało, że 12-tygodniowe podawanie lapatynibu i trastuzumabu w ramach leczenia neoadjuwantowego u chorych na miejscowo zaawansowanego raka piersi skutkuje znaczącym odsetkiem patologicznych odpowiedzi całkowitych (pCR – pathologic complete response). Zdaniem autorów dwukrotne wydłużenie tego okresu może przynieść chorym jeszcze większe korzyści.
Do badania zakwalifikowano 97 chorych na raka piersi. Ostatecznej ocenie poddano 95 chorych. Wszystkie kobiety miały rozpoznanego HER2 dodatniego raka piersi, u 65% stwierdzono ekspresję receptorów estrogenowych (ER), a średnia wielkość guza wynosiła 5 cm. ER dodatnie chore otrzymały leczenie letrozolem, a w przypadku okresu przedmenopauzalnego zastosowano również supresję jajników. Chore zrandomizowano w stosunku 1:2 do grupy otrzymującej lapatynib i trastuzumab przez 12 tygodni (n=33) i 24 tygodnie (n=64).
W ramieniu leczonym przez 24 tygodnie uzyskano dwukrotnie większy odsetek pCR (24,2% v 12,2%), jednakże różnica dotyczyła w całości chorych ER dodatnich. Ponadto uzyskany wynik był niższy niż pierwotnie zakładano. Działania uboczne obejmowały głównie biegunkę (24% w ramieniu 12 tygodniowym i 31% w ramieniu 24 tygodniowym) i wysypkę o charakterze trądziku ( odpowiednio 12% i 19%). Powikłania w stopniu 3 w grupie leczonej przez 24 tygodnie obejmowały podwyższone wskaźniki wątrobowe (9%), biegunkę (2%) i zapalenie błon śluzowych (2%), a w grupie leczonej 12 tygodni u jednej chorej stwierdzono niedokrwistość i jedyne poważne działanie niepożądane – ostrą niewydolność nerek.
Według autorów pracy wydłużenie okresu leczenia neoadjuwantowego połączeniem lapatynibu i trastuzumabu do 24 tygodni pozwala uzyskać wyższy odsetek pCR, przy niewielkiej toksyczności leczenia, co może być alternatywą dla zastosowania standardowej chemioterapii neoadjuwantowej.